Yeni yaşımda kendime mektup…
Doğum günlerinde insanlar birbirlerine kutlama mesajı gönderirler, küçük jestler filan yaparlar. Dedim ki yeni yaşım için kendime bir mektup yazayım. Kendim derken gerçek “ben” ile sanal “ben” arasında olsun. Anlayacağın yabancı değil, senden benden biri…
Umutların giderek tükendiği, her sene omuzlarımızdaki yükün giderek arttığı; kimi zaman gelecek kaygısı kimi zaman hayallerin giderek senden uzaklaştığını görerek büyüyoruz. Evet, büyüyoruz bitkilerden, hayvanlardan farklı olarak büyüyoruz. Her şeyin farkında olarak yaşamak ve bugün istediğim olacak, olmadı bu işin yarını var diyerek günleri geçiriyoruz. Etrafımızda eksilmeyen azalmayan tek şey “aile” ve “dost” denen unsurlar… Ya onlar olmasa ne anlamı olurdu büyümenin, yaşamanın…
Sevgi…
Kimi zaman üzülürken yanlarında olmasını istediğimiz, kimi zaman ayağını attığında elinden tutacak birileri… Gün gelecek insan her şeyi satın alacak ama her şeyi belki sağlığını da ama bir şeyi satın alamayacak “sevgiyi”…
Alsa bile bir kavanoza koyup saklayamayacak, yüreği olmadıktan sonra kapağı açılır açılmaz uçup gidecek. Boşuna yaşarken hayır yap öldükten sonra seni ansınlar demiyorlar. Çünkü vücut kaybolduktan sonra senden geriye kalan sadece fotoğraflar, anılar vb… Ama umut her zaman kalbimizin bir köşesinde yaşıyor.
Ne kadar olumsuz olsa da orada bir yerde güneş doğuyor, bu gök kubbede birilerinin seni sevdiğini bilmek güneşe aşık olmanı sağlıyor… Sende bil ki seni sevenler var, sende bil ki fiziken yanında olamasan da yanında olanlar var… Sen de bil ki senin için her şeyi göze alabilecek insanlar var…
Milyonların olsa onları satın alamazsın; kimi zaman bir gülüşün, kimi zaman ellerinle dokunman o insanların ruhlarına sahip olmana yetipte artıyor bile…
Yeni yaşın yeni şeyleri hayatına birer birer getirsin. Eskileri unutmadan…
